Op zoek naar het Terracottaleger

Een belangrijke reden om naar China te gaan was om het leger te zien. Ik had het Terracotta leger, slechts een klein gedeelte, in Groningen gemist. Dus nu een kans om dit belangrijke stuk geschiedenis in levende lijve te zien.

We moesten de bus bij het station hebben en zoals gewoonlijk was Michel de kaartlezer. Onderweg kwamen we een kapper tegen en Michel zeurde al de hele tijd, dat zijn coupe nu maar eens drastisch moest veranderen. Hij
wilde als uiterste een kale kop, omdat het makkelijk en onderhoudsvrij is.

Een hele rij kappers stonden buiten, het leek wel, op hem te wachten. Toen ze in de gaten kregen, dat Michel wel naar binnen wilde, waren ze zo attent om hem bijna naar binnen te trekken. Eerst moest het haar gewassen worden, dat was al een ceremonie op zich. Het duurde ongeveer een dik kwartier! Als maar masseren en water over het hoofd en wederom opnieuw, kort samengevat: een ritueel. Vervolgens moest hij naar een andere kaptafel, want de eerste (klasse) kapper moest zijn haar doen.

Ondertussen moest ik van al dat water naar de toilet. Dus ik vroeg vriendelijk kan ik hier even gebruikmaken van de wc. Toilet begrijpen de Chinezen wel. De jongen, die Michel gewassen had, nam mij mee naar buiten. Terwijl ik meeliep, stonden er buiten ongeveer een man (kappers en kapsters) of 15 die werden toegesproken door een vrouw. Ik had er in eerste instantie geen oog voor. Ik moest tenslotte hoognodig mijn ding doen. Ja, en toen kwam ik in een openbaar toilet en ik zal de details maar besparen.

Toen ik bij de winkel terugkwam, stonden de eerder genoemde kappers en kapsters nog steeds buiten. Wat was en nu aan de hand? Zij moesten verantwoording afleggen over hun werk. Het bleken dus leerlingkappers te zijn, die hun opleiding aldaar genoten. De aanvang van al die poespas begon overigens met een soort kreet. Waarschijnlijk om de partij te bedanken voor de gelegenheid, dat zij als kapper mochten werken.

Michel werd ondertussen geknipt. Ook hier een heel ritueel. Knippen en nog eens knippen, de tondeuze erbij, weer opnieuw verder gaan, kortom een kapper met engelengeduld, die zijn werk zeer serieus nam. In Nederland zijn er kappers, die als maar tegen je aanpraten. Dat bleef Michel bespaard. Geen verhalen over het weer of het kabinet of voetbal enz. Michel lag overigens heel relax in de stoel. Af en toe vroeg hij wel aan mij of alles goed ging. Hij was niet helemaal gerust op het eindresultaat. Nou,dat was prima! Hij had van de overige kappers veel bekijks. Was waarschijnlijk de eerste buitenlander in de tent. Total kosten waren 5 Euro. Al met al ging het wel af van onze tijd.

We vervolgde onze weg naar het station. Michel had zich vergist in de afstand, maar dat mag de pret niet drukken. Het tarief van de bus was voor twee 16 Yuan, dat is 1,60 Euro. De rit is ongeveer 40 km. Je krijgt geen kaartje. We werden netjes gewaarschuwd om uit te stappen.

Het terrein is vrij groot en bestaat uit het Museum, de zgn Pits. Wij besloten om een electronische gids te nemen.

Eerst naar het Museum. Op de electronische gids moesten wij de nummers intikken, die we onderweg zouden tegenkomen. We hadden niet in de gaten, dat we in het museum waren, want daar waren geen nummers te bekennen!

Conclusie: in de maling genomen! We zagen daar wel legerfiguren in vitrines, maar wij wilden complete legers, paarden en strijdwagens zien! Onze teleurstelling was groot. Toen we echter verder over het terrein liepen, kwamen we aan bij Pit 3.

De opgravingen zijn overdekt en zijn grote hallen. Wij hadden ons dus niet goed voorbereid.

Bij pit 3 zie je kleinere legers veel kapotte legereenheden. Maar wij waren al blij, dat we eindelijk de beelden, die we voor ogen hadden, nu ook werkelijkheid werd. Daar word je wel stil van!

Pit 2 is veel mooier en zie je hele rijen oldaten,officieren, cavalerie, paarden, generaals en strijdwagens.

Pit 1 is overweldigend! Dit is het ultieme schouwspel. Ongelooflijk hoeveel figuren, paarden enz. daar waren. Het geheel overtrof onze verwachting. Er worden nog steeds opgravingen gedaan en in pit 1 zie je ook werkzaamheden zoals het schoonmaken van opgraven stukken, het in elkaar zetten van figuren. Een heidens werk en vergt een enorm geduld. De electronische gids werkte hier dus wel. Commentaar was zeer matig. Dit was een van de hoogtepunten van onze reis.

Michel heeft alle foto's genomen, want ik was zo dom om mijn accu van mijn fototoestel de avond tevoren niet te checken. Was dus leeg!

Met de bus terug was ook weer een beleving. Er is een hevige concurrentie strijd met de bussmaatschappijen. Ik denk ook niet dat die bestaat. Het betekent dus, dat men graag passagiers afpikt van elkaar.

Er zijn wel haltes, maar men kan overal opstappen. Toen we naar de bus liepen te zoeken, kwam er een toevallig een bus langs. De chauffeur stopte en vroeg waar we naar toe moesten. Xi'an was het antwoord. We konden direct instappen. Op sommige plekken zijn er belangrijke haltes. Daar proberen de conducteurs de klanten te winnen of van elkaar af te pikken. Onze bus moest onderweg ook nog even tanken!

Bij het station aangekomen, zijn we weer het hele eind gaan lopen. Nog even en stop gemaakt bij de Panda bar voor een biertje.'s Avonds op zoek gegaan naar Chinees restaurant, maar in de buurt was niks en toen maar besloten om voor de tweede keer nij de Pizza Hut te eten.