Top of the bill - De Verboden Stad

Nadat we gisterenavond eindelijk het portret van de grote roerganger hadden gezien op het Tian'amen plein, gaan we vandaag naar het absolute hoogtepunt van onze reis, de Verboden Stad of Zijinchéng in het pinyin.

Sinds ik de film van Bertolucci 'The Last Emperor' (1987) heb gezien, heb ik er altijd van gedroomd om hier nog eens rond te lopen. Ongelooflijk, nu staan we er echt! Ik krijgt de rillingen over m'n rug, zo indrukwekkend is het als je de eerst keer het grote binnenplein betreedt. Dit is het grootste paleismuseum - en voor mij de mooiste 'tourist trap' - ter wereld. Het is het beste voorbeeld op aarde van waar machtsmisbruik door een elite toe kan leiden.

Ik ga hier niet in detail vertellen hoe de Verboden Stad er uit ziet, dat is te complex. En als je benieuwd ben, kom er ook eens zelf heen als dat mogelijk is. Onvergetelijk! We zijn er een dag (11.00 - 17.00) dat is eigenlijk veel te kort. Er zijn alleen al 1.000.000 museumstukken! Bij de ingang kun je een handige ontvanger huren die je bij je rondgang begeleidt. Het werkt niet altijd even duidelijk en soms staan alle led-tjes tegelijk op tilt, maar het is een goed middel om te zorgen dat je tenminste de belangrijkste items niet mist.

Net zoals in het Kremlin heeft zich hier wereldhistorie afgespeeld, meer dan zes eeuwen lang. Culminerend in de revolutie van 1911 en de oprichting van de Peoples Republic of China in 1949. Er herinnert heel veel aan Cixi, de keizerin-concubine die met veel intriges aan de touwtjes trok in de 2e helft van de 19e eeuw, maar wel voor het bankroet van de Quing dynastie zorgde. Ze is ook ooit op het Shaolin kasteel van Tristan geweest.

Tegenwoordig is er in het museum gelukkig ook meer aandacht voor de tragische geschiedenis van Pu-Yi, de laatste keizer en hoofdpersoon van Bertolucci's film.
Hij komt als 3 jarig jongetje op de troon, moet als 6 jarige in 1911 abdiceren, mag dan in het paleis blijven wonen - hij is in 1917 nog even 6 dagen keizer - om er vervolgens door een van de 'warlords' in
1922 te worden uitgeschopt. In de dertiger jaren leeft hij een decadent leven in Changchun (Manchuria - Dongbei heet dat tegenwoordig), als 'puppet-keizer' door de Jappanners neergezet. Die hadden op zeer
hardhandige wijze dit gedeelte van China bezet (zie de geweldige film 'Het Rode Korenveld'). Changchun is bij Siping - waar Tristan woont - en verklaart waarom de mensen daar nog steeds zo'n hekel aan jappanners hebben. Pu-Yi wordt in 1949 gevangen gezet door de communisten, maar
komt later vrij en sterft in 1969 als arme tuinman ergens in Beijing. Ik hoop voor Willem Alexander dat hem niet zo'n tragisch lot staat te wachten!
Het weer was ideaal voor ons bezoek, prachtige heldere hemel met volop zon, mooier kon haast niet. Niet te vol en niet te heet.

Regelmatig werden we weer aangesproken door pseudo-gidsen of 'art-girls' met de vraag 'Where are you from?'. Toen we dat zat werden antwoordden we maar steeds met 'from the Moon', waarna ze meestal grinnikend of gepikeerd afdropen. Tot iemand tegen Wim zei 'So you are Mister Moon!'

Het is lachen met die mensen, ze hebben gevoel voor humor en blijven vriendelijk, maar soms irriterend aanhoudend. Ze willen met ons op de foto maar er zitten altijd tussen die je iets wilen aansmeren. Handel zit in de chinezen in dde genen, dus let goed op dat ze je niet tillen!

Voor de volgende dag staat een trip naar de muur op het programma. Het meisje van ons hotel dat de excursies regelt wist te vertellen dat Nederland en Frankrijk in de 19e eeuw met elkaar oorlog hadden gevoerd en dat Nederland toen Orange op de fransen had veroverd, vandaar de kleur oranje van de voetbalfans.... Toen ik probeerde uit te leggen dat de voorvaderen van de huidige koninklijke familie in de 17e eeuw een stuk grond had geerfd dat Orange heette en dat ik daar in de buurt woondde, zei ze 'So you lived in the 17th century ?'. Later zei ik grappend 'But I am not 300 years old...!!'. 'Yes, I know' was de reactie, lief glimlachend, maar niet erg overtuigend.

's Avonds weer op zoek naar een geschikte knaagplek. Was niet zo gemakkelijk te vinden, want we worden wat kritischer. We kwamen uiteindelijk in het grote shoppingcenter Wangfujing ten oosten van het hotel, nog mooier en groter dan van Harbin. Langs een weg waar ongeveer 600 meter kraampjes met leuke rode lampionnetjes stonden waar ze alles aan vlees en vis op stokjes verkochten van wat er in China is te krijgen. Inclusief slang, insecten, insectenpoppen, schorpioen en misschien...hond. Ik werd weer eens getild toen ik 2 stokjes calamaris nam. We zijn er tenminste niet ziek van geworden. Tenslotte een restaurant gevonden op aanwijzing van twee aardige roemenen die ergens in een winkel de demonstratiedames van de afdeling groene thee aan het verleiden waren.

In aanvulling op wat Wim al over het hotel heeft geschreven omdat Wim - de vader van Tristan - hier van de zomer voor de hele familie heeft geboekt.

In eerste instantie is het niet wat je er van verwacht, maar bij nader inzien is het toch wel een geschikte plek. Allereerst ligt het uiterst centraal en zijn de (erg kleine) kamers voorzien van werkende airco's. Het personeel is vriendelijk en behulpzaam, je kan er mee lachen en er is een klein restaurant waar je goed kan eten. Het ontbijt is ok. Je moet niet gek opkijken als je 's nacht word opgeschrikt door allerlei geluiden, waaronder heftig 'kattenconcerten' (tegen de zomer zijn ze
misschien wat gekalmeerd). De kamermeisjes moet je af en toe wat aansporen, maar dan maken ze de kamers redelijk schoon. Ze maken je 's morgens vroeg wel wakker met hun luid gekwetter. Het sanitair is niet van het allerhoogste niveau - het toilet raakte verstopt - maar er valt voor ons goed mee te leven. Kortom, wat water in de luxe wijn en je hebt het hier voor een redelijke prijs naar je zin (250 Yuan = 25 euro voor een 2 persoons kamertje met dubbele bedden en een raam! Ontbijt 20 Yuan). Leer wel de juiste knop van de afstandsbediening van de airco te vinden!