Shaolin Kungfu

Vanmorgen om half zes gaat de wekker en om 6.00 uur ontbijt. Ter gelegenheid van ons bezoek had de kok erg z'n best gedaan zei Tristan, want naast smerige porridge (een soort rijstesoep) en een plakkerige meelbol, deze keer ook iets speciaals wat op gebakken ei leek. Het is een hard leven hier in de Shaolin Kungfuschool!

Tristan had ons gisteren trots zijn kamertje laten zien dat hij had omgetoverd tot de gezelligste plek in het verder sobere gebouw. Van veel oud leerlingen heeft hij spulletjes
overgenomen die het leven in de ruimte wat aangenamer maken. Om te zorgen dat je dat je in de winter niet helemaal het loodje legt van de kou ( -30 / -40 o C is het daar) moet je wel wat 'intelligente' maatregelen nemen.

We maakten kennis met zijn Chifu (leermeester, die 10 jaar bij de echte monniken heeft gezeten) en een aantal andere leerlingen en medewerkers van de school. Het is een hele eer dat wij de nacht in de school mochten doorbrengen, wat ook bleek toen wij later vertrokken,
uit de grote belangstelling van toerische bezoekers van het kasteel op de de berg, die uit nieuwsgierigheid trachtten stiekem door de poort van de school naar binnen te slippen (vooral van die jonge schoolmeisjes die geimponeerd zijn door die goddelijk getrainde 'jonge goden'!).

We kregen een uitgebreide rondgang door de gebouwen en vooral de trainingshallen, sobere leer- en studieruimten maakten indruk. Verwennen is er niet bij! Dit is echt hard leven.

Geweldig dat Tris dat allemaal heeft doorstaan nadat hij vorig jaar zomaar plotseling uit Nederland hier neerstreek, zonder enige kennis van chinees en de chinese gewoonten!

Inmiddels zijn alle spanningen voorbij en lijkt het of hij al jaren in China woont. Hij spreekt chinees bijna vloeiend en weet zich soepel en gemakkelijk tussen het volk te bewegen. Hij heeft ook zo'n pittig chinees meisje met leuke twinkelende pretoogjes aan de haak geslagen, die hem geweldig helpt. Ze spreekt perfect engels en russisch en kan ook al een paar woorden nederlands ( "Ik ben geweldig!" ). Ze is slim, charmant, nieuwsgierig, attent, behulpzaam, innemend, kortom Dandan heeft ons ook helemaal ingepakt!

Wim zei gisteren al dat wanneer je meer wil weten over de Shaolin school van Tristan, je op de websites moet kijken. Hier zijn volledigheidshalve de juiste links:

http://www.shaolins.com en http://tristankoetsveld.waarbenjij.nu

Na de rondgang in de school kregen we ook een rondleiding in het aanpalende kasteel van de Shaolin monniken. Dit is een toeristische trekpleister voor de hele regio omdat het ook te maken heeft met keizerinnen uit de Quing en Manchu dynastie.

Het werkterrein waar de buitentrainigen plaatsvinden hebben we ook allemaal gezien. Daarbij demonstreerde hij ons ook de 'trap der wanhoop' (deze naam heb ik zelf maar bedacht) waarop hij vele malen achterstevoren op handen en voeten naar beneden tot aan het meer moest klauteren, ook bij de grootste kou. Martelen is dat!

Het is rond 'de berg' een en al natuur met een stuwmeer en andere watertjes die in deze tijd een idillische indruk maken, maar o wee als de winter intreedt..... Wij maakten onder een stralend zonnetje een lange voettocht door een prachtig heuvellandschap, waar veel boeren met paarden en ossen het land aan het bewerken waren. Ze verbouwen vooral mais en het is zwaar werk om het land voor de nieuwe aanplant gereed te maken. De hele familie helpt mee.

We hadden leuke gesprekken met lokale buurtbewoners, die Tristan ook kennen van de lange looptrainigen. Kortom, dit was genieten.

Na een en goed middagmaal (de kok overtrof zichzelf) namen we afscheid van de Shaolin Kungfuschool en keerden met een taxi terug naar Siping. In tegenstelling tot de heenweg hadden we deze keer geen zelfmoordpiloot als chauffeur, maar dat neemt niet weg dat we nog steeds niet gewend zijn aan de chinese rijstijl. Links- of rechts inhalen, dat maakt niet uit, over de ononderbroken middenstreep aan de linkerzijde een bocht nemen is ook heel
gewoon en maar toeteren en toeteren. Het wonderlijke is volgens Tristan dat er toch maar weinig ongelukken gebeuren. Nou, ik heb die Chinese statistieken toch al nooit geloofd...

Terug in Siping hebben we een hotel gezocht waar we de volgende 2 nachten konden overnachten. Dat werd het O2 hotel, niet ver van het appartement van Tris. Prijs voor een 2 persoonskamer per nacht - je gelooft het niet - 175 Yuan (= 17,50 Euro)...en goede kwaliteit. Behalve dan het 'nachtgeruis' van enkele bijzonder aktieve chinezen.

Ter afsluiting van de dag gingen we met z'n allen eten in het 'Boeffet' restaurant waar Tris en Dandan elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Weer echt smikkelen was dat.