Harbin

Als we om zes uur wakker worden zijn we al ruimschoots in China binnengedrongen. Het landschap is totaal anders, bruinere aarde, bomen met een hele groene waas van de uitlopende bladeren die in nette rijen zijn aangeplant, stenen huisjes met rode dakjes. Het lijkt allemaal wat netter en beter georganiseerd dan in Siberie. We zijn net de grens gepasseerd van Binnen-Mongolie en Heilongjiang.

Dan komen we langs een groot olie-exploratiegebied bij Daqing waar het lijkt of iedereen een eigen jaknikker in zijn tuinje heeft staan. Het 'nieuwe' China begint hier al zichtbaar te worden. Tussen Daqing en Auda gaat je mond openvallen van het
gigantische project waaraan de chinezen bezig zijn langs de oude spoorlijn. Volgens onze vriend Uwe (hij heeft ook een adviseursbureau op het gebied van stadsplanning en infrastructuur) is het de aanleg van de magneettrein die destijds door de
duitsers (Siemens) aan hen is verkocht, maar ik geloof meer in een HSL in combinatie met een nieuwe snelweg tussen de grens en Harbin. Honderden kilometers steeds hetzelfde patroon van de opbouw: graven, grondboren, betonijzervlechten, betongieten, bruggen- en viaducten bouwen...het houdt niet op. Je gaat ineens goed beseffen hoe kleinschalig dat bij ons eigenlijk maar is...

Vlak voor Harbin komt onze providniki hijgend langs en roept 'Tijgers.... tijgers...'. Ik zie ze niet maar Wim heeft ze gespot: 3 siberische tijgers in het park waar wij langsrijden. Het blijkt een beroemde attractie van Harbin, een soort safaripark waar nog ongeveer 70 siberische tijgers in het wild leven. Een erg diepe indruk maakt het park vanuit de trein niet, maar misschien is het toch wel erg mooi om te zien.

Precies op tijd aankomst bij het station Harbin. We nemen afscheid van onze providniki (deze was heel aardig), een hollands stel dat naast ons ook naar China reisde en Uwe, die ons uitnodigde om vooral bij hem langs te komen in Berlijn. Hij heeft
een huis aan een meer met aanlegsteiger in het oosten van Berlijn, dus we mogen ons jacht meenemen!

En dan vanaf een redelijk rustig perron komen we terecht in een gigantische mensenmassa en heksenketel van lawaai op het
stationsplein van Harbin. Dit is wel even helemaal je verstand op nul zetten. Het meest confronterend zijn de taxichauffeurs die zich verdringen om je mee te sleuren naar hun taxi. Gelukkig blijven we beiden cool en blijken ze totaal niet aggresief, maar alleen drammerig en belangstellend. Ze spreken echt geen woord engels en als je verder geen sjoegem geeft druipen ze wel af.

Eerst chinees geld halen bij een ATM. Dat gaat gemakkelijk omdat je ze net als in Rusland ook op de engelse taal kunt instellen. Dan kaartjes kopen voor de trein van morgen naar Siping. En dat, is denk ik, tot nu toe de grootste uitdaging van onze reis.

Het eerste probleem is de juiste ingang te vinden. Naast een enorme rij chinese tekens staan er kleine aanduidingen zoals 'exit' en 'ticket office', 'vip entrance' boven de diverse poorten, maar het is niet echt duidelijk waar je precies in moet gaan om tickets voor morgen te kopen. Als je iemand vraagt 'do you speak English' dan kijken ze je allemaal schaapachtig en met open mond aan. Later merken we dat hier in het noorden weinig buitenlanders komen, dus het begrip voor onze problemen is niet groot. Je krijgt het gevoel een soort bezienswaardigheid te zijn maar ze zijn zeker niet onaardig.

Na een paar miskleunen vind ik uit dat ik de gewone 'entrance' moet nemen en door de scanner moet, ook als je alleen maar tickets wil kopen. Binnen is het een giga gedrang van duizende haastige chinesen waar Hoog-Catharijne helemaal niets bij is.
Na diverse keren heen en weer hollen en met de roltrappen op en neer gaan, vind ik een aantal loketten waar biljetten worden verkocht...en ik heb geluk, dit schijnen de juiste loketten (er zijn 3 afdelingen met loketten) te zijn. Maar ook hier weer
massale rijen wachtenden voor u. En wie ik ook vraag, niemand spreekt engels. Steeds dichterbij het loketje kom ik, het gaat nu snel en de mensen achter mij dringen zich op. Nog geen paniek, maar hoe ik moet uitleggen wat ik wil weet ik eigenlijk nog
niet. Gelukkig heb ik van Tristan een fotokopie van een kaartje gekregen met enkele aanduidingen en er is een goede zaak met het chinees: ze gebruiken dezelfde cijfertekens als wij! De kwaliteit en snelheid van de treinen wordt met diverse letters en
cijfers aangeduid en Tris heeft me uitgelegd dat treinen, aangeduid met alleen cijfers, z.g. 'chicken-expresses' zijn die ik niet moet nemen. Wat dat Chicken Expres inhoudt zal wel ongeveer duidelijk zijn.

Ik heb weer mazzel: er staat een student achter me die in ieder geval iets van engels begrijpt! Met veel woorden wordt hem min of meer duidelijk wat ik wil en samen gaan we door het tourniquet om voor de kaartjesverkoopster uit te leggen wat ik nodig heb. En zowaar, ik krijg twee kaartjes voor trein T186 naar Siping met 2 gereserveerde plaatsen, voor de prijs van 57 Yuan pp (= € 5,70 voor ruim 300 km). Dat wordt leuk in China! Opgelucht dring ik me naar buiten door de mensenmassa, waar Wim
al meer dan een halfuur geduldig met onze bagage staat de wachten.

Volgende zaak: taxi naar het gereserveerde hotel. Ga niet meteen op de opdringende taxichauffeurs in, maar volg de meeste chinezen die een taxi willen en kom uiteindelijk bij een rij terecht die geduldig op hun beurt staat te wachten op een 'reguliere' taxi die door een soort taxiverdeler wordt toegewezen. Dan wordt je in ieder geval niet geflest. Hoewel je voor onze begrippen zelfs een dubbele prijs niet als flessen kunt beschouwen! Een rit naar ons hotel kost niet meer dan 6 Yuan (= 60 cent). Daar draait bij ons een taxichauffeur niet eens z'n contactsleutel voor om!

Tris had hier ook al hulp geboden: op een mailtje stond het hoteladres in chinese tekens en de chauffeur begreep het meteen.

Goed hotel, maar gezien de prijsaanduiding op het bord in het hotel voor de kamerprijs hadden we misschien beter niet vooraf via Internet geboekt.

's Avonds zijn we eerst langs de brede lanen langs de rivier gelopen en toen door het werkelijk indrukwekkende stadscentrum. Harbin mag dan wel een provinciestad zijn (met ruim 5 miljoen inwoners), het moderne centrum doet nauwelijks onder voor Parijs of London, ook niet qua luxe en stijl. Het is overzichtelijker en zeer ruim en natuurlijk wordt het buiten het centrum direkt een echte chinese chaos. Er was kennelijk een soort koopavond want het was enorm druk en er werd zelfs op straat ballroom gedanst! En daar kunnen ze wat van want we waren erg onder de indruk van vele oudjes die nog elegant en zeerlenig de rumba, cha-cha-cha en wals uitvoerden, met de bekende chinese grijnzen van plezier op hun gezichten. Oude tijden herleven.....(Wesseling!)

Eten bij een echte chinese fastfood - ook een bijzondere ervaring, maar er is al genoeg gerapporteerd voor vandaag.